Kiedy czytałem wpis o pożegnaniu Ks. Waldemara Kontka przypomniałem sobie iż praktycznie od szkoły podstawowej, poprzez ogólniak, studia, byłem niepisanym, etatowym wręczającym kwiaty.
Taka życiowa karma, jak mawiają nomen omen, wyznawcy dalekowschodnich religii.
Dzień Nauczyciela, Dzień Kobiet, rozdanie świadectw, przeprosiny za głupi kawał, wybitą szybę, zniszczoną pomoc dydaktyczną, przełożenie terminu kolokwium, przedegzaminacyjne podziękowania /a jakże !/ …i wiele innych. Z załącznikami i bez, ….a bez też majowy sporadycznie bo w 95% wręczało się dostępne na rynku kwiaty proletariatu – dyżurne goździki i okolicznościowo tulipany.
Gdy dobrnąłem kresu kształcenia -naiwnie pomyślałem, że dotrwałem końca mojej „funkcji” …a to okazało się …. był dopiero początek. Nawet nie przypuszczałem iż to co było do tej pory to był jedynie skromy detal.
Gdy poszedłem do swojej pierwszej państwowej pracy – wiedziony jakimś nadprzyrodzonym instynktem mój pierwszy szef, już trzeciego dnia wezwał mnie do gabinetu i mówi:
– Kadrowa ma jutro urodziny, kupimy gwoździki, /cytuję wiernie/ całować w dłoń, a tekst ma być okolicznościowy ładny jakiś koniecznie – każdy stażysta to potrafi – dodał – …i krawat bezwzględnie – uzupełnił gdy już zamykałem drzwi.
Musiało wypaść nieźle bo dostałem w swojej jeszcze wtedy, niewiedzy kolejny angaż.
8 marca 1979 r było do wręczenia 540 goździków i tyleż samo par rajstop – oczywiście jedne i drugie za pokwitowaniem, czego z pewnością statystyczny obywatel urodzony po stanie wojennym – mentalnie chyba już nie ogarnie… 🙂
Gdy, po 13/tu latach rozpocząłem pracę w pierwszej swojej firmie a na rynek kwiatowy sukcesywnie i powszechnie wchodziły coraz to nowsze gatunki – wspomnienie wszechobecnych goździków odeszło w dal…
….aż tu nagle, od kilkunastu dni na przekór afrykańskim upałom, wybujały u nas w ogrodzie aż w trzech miejscach właśnie goździki i to nie kilka czy kilkanaście ale są ich dziesiątki jeśli nie setki !
Witajcie okolicznościowe sztandary minionej epoki – wspomnienie czasów siermiężnych w swej prostocie a mimo tego wspominanych z pewną nostalgią. Inna, jakże ujmująca, teraz pod wieloma względami jakość życia, którą coraz trudniej oddać słowem pisanym.
Z kwiatowymi pozdrowieniami Jurek z Wesołej.
Dodaj komentarz